Blog; Thessa van Dijk, schrijfster Djay & Djessy

Lieve lezers, 

Welkom op de webshop van ons kinderboek. Mijn naam is Thessa van Dijk, ik ben 27 jaar en woon in Zeewolde. En op 7 december 2020 open ik mijn kinderdagverblijf, aan de Jupiterweg in Zeewolde. Dit is een lange rit geweest. Straks in december, ben ik al 5 jaar bezig om dit te realiseren. Maar wat ben ik dankbaar en trots op iedereen die mij geholpen heeft deze droom te verwezenlijken.  

In december 2019 is ons derde kindje, Senn, geboren. In januari 2020 werd hij ernstig ziek. Hij kreeg het RS-virus en is in totaal een maand opgenomen geweest in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Waarvan hij in totaal 11 dagen aan de beademing heeft gelegen op de kinder IC. Al die tijd hebben wij in het Ronald Mc Donald huis verbleven. Daar hebben wij Carmen en Bart leren kennen, de ouders van kleine Djay. Op de een of andere manier kregen we direct een band. Onze andere 2 kinderen trokken naar hen toe en er was meteen een klik. We raakten met elkaar in gesprek en deelden onze verhalen met elkaar. Carmen en Bart zaten elke vrije minuut die ze hadden, naast het bedje van Djay.  

We hadden nog meer mensen leren kennen in het Ronald MC Donald huis, ieder met zijn eigen heftige verhaal. En ondanks je deze verhalen soms liever niet wilt horen, schept het toch een band. Je begrijpt elkaar als geen ander en voelt ook echt het verdriet en de onmacht, die de ander ook heeft. De laatste avond, 9 februari 2020, ging vrijwel iedereen naar huis. Onze kindjes waren ‘beter’, voor zover dat kon natuurlijk. Er was geen ziekenhuis meer voor nodig. Maar Bart en Carmen bleven achter. Want hun kindje was nog niet klaar in het ziekenhuis.  

We bleven contact houden via WhatsApp. En spraken af, dat zodra Djay klaar zou zijn met zijn stamceltransplantatie, we met z’n allen nog eens bij elkaar zouden komen. Ik heb geen moment gedacht, dat Djay het niet zou redden. Hij was zo ontzettend sterk! Een paar weken nadat we weg waren uit het WKZ, op 9 maart 2020, moesten we terugkomen op controle. We hadden afgesproken in het restaurant om te lunchen samen. Ik voelde op dat moment zo sterk dat ik Djay graag een keer wou zien, in het echt, en niet op foto’s. Dus kon ik wat later even naar Djay z’n kamer, waar hij op dat moment een chemokuur kreeg. Ik ben dankbaar en ontzettend blij dat ik hem toen heb mogen zien. Want wat ik nooit had kunnen denken was, dat dit de eerste en tegelijk de laatste keer zou zijn, dat ik Djay heb gezien.  

Twee maanden na deze ontmoeting op zondag 31 mei 2020, kreeg ik dat alles veranderende berichtje: “Ik wil jullie laten weten dat Djay zijn strijd verloren heeft, wat heeft hij gevochten. Iets waar wij als ouders bere trots op zijn!” Ik lag in bed, ’s avonds 23:14 uur. En van binnen ging er bij mij ook iets kapot. Alsof er iets knapte. De tranen bleven maar komen en zelfs nu, nu ik deze blog typ, stromen de tranen over mijn wangen. Alle strijd die hij heeft moeten voeren, de vele onderzoeken, behandelingen, rommel in zijn kleine lijfje… allemaal voor niks! Djay was er niet meer. En ik voelde zo’n drang om iets te doen. Maar ik kon en kan Djay niet terug brengen, naar zijn geliefde ouders. Het enige wat ik kon doen, was er zijn. Een luisterend oor bieden, troosten en lieve dingen zeggen. Want het verlies van een kindje, dat slijt niet, dat verwerk je niet, die pijn blijft altijd!  

En misschien is het, omdat Senn en Djay maar 8 dagen scheelden of omdat ik gewoon zo’n groot hart heb voor kinderen, dat ik het me zo aantrek. Maar ik wist wel, dat ik hier iets mee moest doen. Vandaar de naam Djay, voor onze Vlinderpop van het kinderdagverblijf. En vandaar ook dit kinderboek. Want deze dappere, kleine strijder, mag nooit meer vergeten worden!  

Dus laat iedereen het weten; Djay en Djessy, uit logeren! En zo laten we de herinnering aan Djay voortbestaan.  

Heel veel liefs, 

Thessa